اشعار

هوهوی تو تا دشت را لبریز می‌کرد!            شمشـیر تو اِعـلان رستاخـیز می‌کرد!

تو! آن سلحشوری که هر دَم تیغ خود را            با گـردنِ گـردن‌فـرازان تیـز می‌کـرد!

ای قلم امشب بپا خیز و بگو مولا علی‌ست            یاریم کن تا بگویم «عُرْوَةِ الْوُثْقى» علی‌ست۱

سیصد و چند آیه از قرآن به نقل از مصطفی۲            در مقام و مدح و شأن حضرت مولا علی‌ست

عــلی کـلام خـدا و خـدا کـلام عـلـی            و اسم اعظم حق چیست غیر نام علی

علیست حق مع الحق و این کلام حق است            و کیست غیر خـدا آگه ‌از مقـام علی

کسی به غیر علی نیست در جهان مولا            و نیست مثل عـلی یک نفر چنین والا

فَــأَیْــنَــمٰــا تُــوَلُّــوا فَــثَـــمَّ وَجْــه‌ الـلٰـهِ            ز فرش تا خود عرش است مرتضی پیدا

جز او کسی لیاقت حـیدر شدن نداشت            شایـستـگی فـاتـح خـیـبـر شدن نداشت

دُرّ نـجـف اگر به عـلـی منـتسب نبود            باور کـنید ارزش گـوهر شدن نداشت

اگرچه جـای پـایش در زمین است            صدایش جاری از عرش برین است

هر آنچه خـواسـتـیـد از او بـپـرسید            به افـلاک آشـنـاتـر از زمـین است

نـشـسـتـه‌ام بـنـویـسـم بـرای سـلـطـانـم            به لطف شاه نجـف، شیـعـه‌ام مسلـمانم
نـشـسـتـه‌ام بـنـویـسـم بـه زیـر ایـوانـم            نشـستـه‌ام بـنـویـسم عـلـی عـلـی جـانـم

مرغ سحـر اگر دمی ناد عـلـی نوا کند           در دل و جان عاشقان محشر از آن به پا کند
هر که بدید گوشۀ ابروی چون هلال او           پشت کند به عـالم و از همه انـزوا کند

هر جا که هست نور خدا، سایه‌اش علی‌ست           اقرار کرده کعبه که سرمایه‌اش علی‌ست
قافِ جهان به روی عمودی امان گرفت           عرشی که آفریده شده، پایه‌اش علی‌ست

خیال خام می‌جـوید تمـنای وصالش را           ولی با این همه دل دوست می‌دارد خیالش را
مشو جویای احوال دل سرمست و حیرانم           کسی که با علی باشد نمی‌پرسند حالش را

لعـلی که بُـرد نام عـلی نیست قـیـمتـش           عزت گرفت هر که دمی کرد خدمتش
حاجی شود هر آنکه کند طوف هیئتش           گـفـتم عـلی به سجده فـتادم ز هـیـبتـش

چه غـم دارم از لحـظه مردنم            به قبر و به زیر لحـد خـفـتـنم
بـه مـیـزان عـدل خـدا بـردنـم            در آتش بخـواهـد بـسوزد تـنم

ما گرد و خاک، سنگ عقیق یمن تویی            مـا لالِ لال، تا که امـیـر سـخـن تویی
جـنـگ اُحُد به دور نبی حلقه می‌زدی            وقت نبـرد، فـارغ از جان و تن تویی

از آنجا که خدا گفته علی حبل المتین باشد            علی باید بدون شک امیرالمؤمنین باشد
در این عالم نیاورده کسی مانند حیدر را            که با یک دست بردارد در سنگین خیبر را

حـریم خانۀ کعـبه اگر قـلب زمین باشد           یقـیناً قلب این خانه امیر المـؤمنین باشد

بها می‌گیرد این دنیا، رها می‌گردد از غم‌ها           اگر که چند روزی آسمان خاکی نشین باشد

مردی که بود ارض و سما زیر پرچمش            از کـودکی مـلائـکـه بـودنـد هـمـدمـش
هر شب می‌آمـدند به پـابـوس مـقـدمش            تنها همیشه چاه خبر داشت از غـمش!

هُـرم نجف حـرارتـمان را زیاد کرد            گرمایِ عشق، طاقتمان را زیاد کرد

مانند بـوذر از کـرمش زر گـرفته‌ایم            مِهر علی‌ست ثروتـمان را زیاد کرد

مانند باران بود و بر دل‌ها ترنّم داشت           مانند چشمه لطف سرشارش تداوم داشت

در سفـره‌اش نان جـوین خشک بود اما           در کیسۀ خـیرات نان گرم گـندم داشت

زندگی با عاشـقی باشد صفـایش بیشتر            هر که عاشق شد خدا دارد هوایش بیشتر
دل که بی‌دلـدار شد دیگـر نـدارد آبـرو            شهرِ بی‌عاشق شود درد و بلایش بیشتر

برای طوف نجف واژه‌ها قـطار شدند            به یمن مدح علی، جمله رستگار شدند

حـدیث مـنـزلـت بـوتـراب را گـفـتـنـد            به سوی خانه خـورشید رهسپار شدند